Als een schip gaat kapseizen, worden vrouwen en kinderen eerst van boord gehaald. Het is iets waar Gilbert Rist al op wees in zijn opmerkelijke analyse van het verhaal over ‘ontwikkeling’. Nu pijnlijk duidelijk wordt dat de millenniumdoelstellingen niet zullen gehaald worden en de rijke landen zowel als de G20 alle aandacht willen vestigen op het lot van vrouwen en kinderen, is het goed daar even aan terug te denken.
Maar we moeten ook ernstig blijven. Millenniumdoel vijf spreekt over de verbetering van de gezondheid van moeders. Geen enkele MDG staat zo ver van zijn doel verwijderd als juist dit. Er sterven jaarlijks een half miljoen vrouwen aan de gevolgen van hun zwangerschap. Zoals Professor Marleen Temmerman al schreef: het zijn dagelijks drie Boeings die neerstorten, maar geen haan die er naar kraait.
Hoe vaak is al aangetoond dat het juist via vrouwen is, hun gezondheid, hun onderwijs, hun inkomen, hun ‘empowerment’ dat er iets aan ontwikkeling en armoedebestrijding kan gebeuren? En waarom gebeurt dat dan niet?
Eens te meer is er slechts één antwoord: wegens de machtsverhoudingen. Omdat teveel mannen vrouwen nog steeds discrimineren en achterstellen, omdat te veel ontwikkelingsprogramma’s ‘vergeten’ om rekening te houden met vrouwen, omdat vrouwen wel armoedeprogramma’s mogen uitvoeren maar slechts zelden mee mogen beslissen.
Het betekent dat extra geld niet zal helpen als niet ook de mentaliteit en de ‘tradities’ veranderen.
Het is toch schrijnend dat vrouwen voortdurend als ‘armsten onder de armen’ en als het ‘aangezicht van de armoede’ worden voorgesteld, terwijl ze tegelijk schromelijk verwaarloosd blijven.
Vandaar dat ondanks de reële nood van vrouwen, we nooit de waarschuwing van Rist uit het oog mogen verliezen.
Voortdurend is de rijke wereld op zoek naar de zieligste armen, vrouwen en kindjes, zij zijn het die rijke mensen hun portemonnee doen open maken. Zij zijn het die willen doen alsof ze de armoede willen verminderen, maar tegelijk alles doen om het systeem te behouden zoals het is, met alle structurele ongelijkheid vandien.
Hetzelfde geldt voor de kinderarmoede die sommigen zo dringend willen aanpakken. Dat is lovenswaardig, maar arme kinderen zijn natuurlijk kinderen van arme ouders. Dus misschien toch ook even kijken naar de sociale bescherming en het loon van die ouders?
Wat ik maar wil zeggen: armoede moet aangepakt worden, maar armoede is niet het probleem van arme mensen. Armoede is een politiek en maatschappelijk probleem dat nooit uit de wereld kan geholpen worden als niet ook wordt gestopt met het creëren van armoede.
Juist daarom kunnen de millenniumdoelstellingen mensen op het verkeerde spoor zetten. De armoede van vrouwen en kinderen, de armoede in het algemeen kan slechts verminderen als gevolg van een succesvol economisch en sociaal ontwikkelingsproces. Omgekeerd kan niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten