De wereld ons (arme) dorp?

De Werelddag over armoede is weer voorbij. In nagenoeg alle steden waren er bijeenkomsten en debatten.

Iedereen zegt dat armoede een schande is.

Riccardo Petrella roep terecht op om armoede illegaal te verklaren.

Samen met de vakbonden roepen de armoedeverenigingen hier gelukkig op om de uitkeringen op te trekken tot aan de Europese armoedegrens. Maar zeggen dat armoede een inkomensprobleem is, nee, zo ver zijn we nog niet.

Er is nog iets waar we nog niet aan toe zijn.


Begin volgende maand komt de derdewereldbeweging weer de straat op om geld in te zamelen voor de arme mensen in Afrika, in Azië en in Latijns Amerika.

Ik begrijp dat dus niet en men heeft mij dat nog steeds niet kunnen uitleggen.

Waarom vragen de arme mensen hier meer inkomen aan de overheid en waarom doen de arme mensen in Afrika dat niet?

Als armoede een kwestie van mensenrechten is, waarom dan hier en niet in Afrika?

Als armoede moet opgelost worden met liefdadigheid, waarom dan wel in Afrika en niet in Europa?

Waarom kunnen we vragen dat de armoede hier verdwijnt, maar is men tevreden met de halvering van de extreme armoede in Afrika?

Waarom sociale bescherming hier en niet in Afrika?

Waarom aparte acties voor de armen hier en voor de armen ginder?

We leven in een gemondialiseerde wereld, we krijgen dagelijks producten van over de hele wereld op ons bord, er leven mensen uit alle continenten in onze dorpen en steden, we gaan op reis naar alle windstreken. Maar ons denken blijft zo dorps.

Waarom toch verdedigen we onze sociale ontwikkeling, ons Europees ‘sociaal model’ zo hardnekkig hier maar willen we dat niet doen voor de derde wereld?

Er zijn natuurlijk antwoorden die na zoveel vragen bijna onvermijdelijk lijken, maar nee, ik kan er niet in geloven. Misschien zijn er wel meer mensen nodig die de vragen stellen. En blijven stellen.