Vandaag las ik het nieuwste boek van Pinçon en Pinçon Charlot: 'Les millionaires de la chance'. Dit Franse sociologenkoppel werkt niet op armoede, maar zijn bij de zeldzame onderzoekers die zich buigen over rijkdom.
In dit nieuwe boek gaan ze praten met mensen die méér dan 1 miljoen Euro hebben gewonnen met de Lotto. En dat levert soms verrassende resultaten op.
Ten eerste is er de geweldige psychologische schok die zo'n winnend lot veroorzaakt. Je hele leven wordt overhoop gegooid, wat je vorige situatie ook was (afijn, tenzij je al miljonair zou zijn geweest ...). Dan begint de angst, wat moet ik doen, hoe moet ik het doen, blijf ik werken of niet? De onzekerheid ook over wat te vertellen aan familie, vrienden en buren. De angst om die kennissen te verliezen ...
Maar na verloop van tijd valt de grote meerderheid van de winnaars wel keurig terug in de plooi. Ze moeten leren leven met die rijkdom, aanvankelijk is dat niet makkelijk, maar het went vrij snel. Hier en daar gaat een vriend of familielid verloren, maar het is een kleine minderheid. De meeste winnaars verdelen ook gul hun winst aan al wie dicht bij hen staat.
Opvallend is het verhaal van de dokwerker in Marseille, die wel in zijn buurt blijft wonen, het contact met de kameraden van het werk niet wil verliezen, geregeld nog eens op de werf gaat kijken, en in volle harmonie met zijn omgeving blijft leven. Hij heeft zich wel een grote auto gekocht.
Ook mooi is het verhaal van de communist die als kind met zijn vader en grootvader heeft leren jagen en erg veel van de natuur houdt. Hij heeft in zijn buurt een groot jachtterrein gekocht, ontvangt er zijn vrienden, en kan zich voluit aan zijn hobby overgeven.
De onderzoekers geven een erg interessant beeld van het psychologische proces dat de winnaars en hun omgeving doorlopen. Het moeilijkste is de sociale mobiliteit, plots de facto behoren tot een andere klasse, terwijl die klasse je helemaal niet aanvaardt en je de codes van die klasse niet kent. Vandaar dat de meeste winnaars in alle terughoudendheid van hun nieuwe rijkdom gebruik maken. En ja, een voor een, ze zijn gelukkig. Ze genieten met volle teugen van hun weelde. Alle zorgen zijn weg. Geld maakt wel degelijk gelukkig.
Pinçot en Pinçot-Charlot deden al eerder onderzoek naar de hogere klassen in Frankrijk, naar het sterke sociaal kapitaal dat hen bindt, naar de reproduktie van de rijkdom, enz.
Het interessantse daarin is dat zij door hun collega's onderzoekers met erg veel wantrouwen werden bejegend. Men vroeg zich af of zo'n onderzoek wel 'objectief' zou kunnen verlopen, of ze zich door de contacten met al die rijke mensen niet zouden laten beïnvloeden ... Wat vreemd toch dat men zich dat nooit afvraagt bij de arme mensen, die worden door onderzoekers gemeten en gewogen, in alle mogelijke dimensies. Niemand die zich afvraagt of dat wel 'objectief' gebeurt. Arme mensen worden als 'object' bestudeerd, met rijke mensen zou dat niet mogelijk zijn?
Het is beslist geen toeval dat er zoveel onderzoek naar armoede en zo weinig naar rijkdom gebeurt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten